Słownik języka polskiego określa „marzyciela” jako człowieka skłonnego do marzeń, rojącego o rzeczach trudnych do urzeczywistnienia, żyjącego marzeniami, fantastę. Zaś „marzenie”, to obraz myślowy czegoś upragnionego, przedmiot pragnień i dążeń. Jest też „marzenie” dążeniem samym w sobie, dowolnym, przypadkowym kojarzeniem wyobrażeń, fantazjowaniem, rojeniem, myśleniem o urzeczywistnieniu czegoś upragnionego, snuciem planów na przyszłość, pragnieniem.  Przeciwieństwem marzyciela jest realista, który ex definicjo określany jest jako człowiek liczący się w swoich poglądach, zamierzeniach z konkretną rzeczywistością. Realistyczny sposób patrzenia na świat jest oparty na trzeźwym osądzie, pozostającym w zgodzie z faktami.

Karol Irzykowski, wybitny polski krytyk literacki i filmowy, poeta i prozaik wyraził opinię, że „Marzyciel ma największe poczucie rzeczywistości: zbyt często jest wyrywany ze swego stanu i zbyt często zmuszany do konfrontacji.” Czyż dążenie do określonego, nawet najbardziej realistycznego celu, nie jest wszak myśleniem o przyszłości, urzeczywistnieniem czegoś oczekiwanego, realizacją upragnionego celu? Marzenia to wyobraźnia; wyobraźnia, która zmienia się z wiekiem samego marzyciela. Od dziecięcych, wielkich fantazji, poprzez dorastanie, młodość, wiek dojrzały uczymy się nadawać naszym wyobrażeniem sens realny. Od nas tylko zależy, czy poprzestaniemy tylko na samym fantazjowaniu, czy też w świecie rzeczywistym będziemy potrafili realizować swoje upragnione cele. Bogactwo literatury światowej i polskiej powinno być cenną wskazówką w tym względzie. Z losów wielkich twórców i bohaterów literackich możemy czerpać ogromną wiedzę i naukę dotyczącą zmagań marzeń i realizmu w świecie, który nas otacza. Nauka ta może również być zarazem i przestrogą. Bowiem marzenia stają się rzeczywistością, tylko wówczas, kiedy my jesteśmy na to gotowi. Gdy w sobie dokonamy niezbędnych zmian, które pozwolą naszym wyobrażeniom i fantazjom stać się realnymi.